“အသက်အရွယ် အိုမင်းခြင်း သို့မဟုတ် မိမိမတတ်စွမ်းနိုင်သော အခြေအနေများကြောင့် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းမပြုနိုင်ခြင်းတို့ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့လျှင် ဘဝလုံခြုံမှုရပိုင်ခွင့်ရှိသည်” ဟု က မ္ဘာ့ လူ့အခွင့်အရေးကြေညာစာတမ်း အပိုဒ် ၂၅ (၁) တွင် ဖော်ပြထားပါသည်။ အသက် ၆၀ နှစ်အထက်ကို သက်ကြီးပုဂ္ဂိုလ်ဟု ကုလသမဂ္ဂနှင့် ကမ္ဘာ့ကျန်းမာရေးအဖွဲ့က သတ်မှတ်ထားသည်။ ၁၉၉၀ ပြည့်နှစ် ဒီဇင်ဘာလ ၁၄ ရက်နေ့က ကျင်းပသော ကုလသမဂ္ဂအထွေထွေညီလာခံက ဆုံးဖြတ်ချက် အမှတ် (၄၅/၁၀၆)ဖြင့် နှစ်စဉ်အောက်တိုဘာလ ၁ ရက်နေ့ကို အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာသက်ကြီးပုဂ္ဂိုလ်များနေ့ (International Day of Older Persons) ဟု ဂုဏ်ပြုသတ်မှတ်ခဲ့သည်မှာ ယခု ၂၀၂၄ ခုနှစ်တွင် ဆယ်စုနှစ်သုံးခုကျော်၍ လေးနှစ်စွန်းလာပြီ။

မြွေဆိပ်ဖြေဆေးရရှိရန် ခက်ခဲနေသော နိုင်ငံအချို့တွင် ရေကြီးနေသဖြင့် မြွေကိုက်ခံရသည့်အန္တရာယ် ပိုကြီးမားလာနေကြောင်း၊ ရေဘေးကြောင့် မြွေကိုက်ခံရမှု ပိုများလာသည်ကို မြန်မာ၊ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်၊ ပါကစ္စတန်၊ တောင်ဆူဒန်နှင့် အခြားနိုင်ငံများတွင်တွေ့ရကြောင်းနှင့် မြွေကိုက်ခံရသူများအနက် နှစ်စဉ် လူပေါင်း ၂၄၀၀၀ ခန့် မသန်စွမ်းသူများအဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့ကြောင်း ကမ္ဘာ့ကျန်းမာရေးအဖွဲ့ (WHO) က စက်တင်ဘာလ ၁၇ ရက်နေ့တွင် သတိပေးထားသည်။

လျှပ်စစ်စွမ်းအားဝန်ကြီးဌာနက လျှပ်စစ်ဥပဒေပုဒ်မ (၄၁) နှင့်အညီ လျှပ်စစ်စွမ်းအားကဏ္ဍ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်စေရေးအတွက် နိုင်ငံတော်ဘတ်ဂျက်မှ နှစ်စဉ် စိုက်ထုတ်ကျခံသုံးစွဲရမှုကို လျှော့ချနိုင်ရန် ထုတ်လုပ်မှုကုန်ကျစရိတ်များကာမိစေသော လျှပ်စစ်ဓာတ်အားခနှုန်းထားများကို ပြည်ထောင်စုအစိုးရအဖွဲ့အစည်းအဝေးအမှတ်စဉ် (၅/၂၀၂၄) သဘောတူညီချက်ဖြင့် ၂၀၂၄ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ ၁ ရက်နေ့မှစ၍ ပြင်ဆင်သတ်မှတ်ခဲ့ပြီးဖြစ်ပါသည်။

မြန်မာအဘိဓာန်တွင် ဆရာကို “ပညာသင်ကြားပေးသူ၊ သွန်သင်ဆုံးမနည်းလမ်းပြသူ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုထားသည်။ ဆရာတစ်ယောက်သည် တပည့်များအား စာပေပညာသင်ကြားပေးရုံမျှမက မိမိတပည့်များ၏ အနာဂတ်ဘဝလှပတင့်တယ်စေရန်အတွက် ဆုံးမသွန်သင်နည်းပေးလမ်းပြပြုလုပ်သူဖြစ်ရမည်။ တပည့်များက မိမိကို ချစ်ခင်မြတ်နိုးလေးစားတန်ဖိုးထားလာစေရန် မိမိကိုယ်နှိုက်က တပည့်များ၏ စံနမူပြပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ရန် အရေးကြီးပါသည်။

၂၀၂၄ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလတွင် တိုင်ဖွန်းမုန်တိုင်း ရာဂီ(Typhoon Yagi)ကြောင့် အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံများ၌ ပြင်းထန်စွာ သက်ရောက်ခဲ့ပါသည်။

ယခုသက္ကရာဇ် ၂၀၂၄ ခုနှစ်၊ စက်တင်ဘာလတွင် ကုလသမဂ္ဂခရီးသွားလုပ်ငန်းအဖွဲ့(UN Tourism)၏ ကမ္ဘာ့ခရီးသွားလုပ်ငန်းနေ့ကို ကျင်းပရန်အချိန်သည် ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီဖြစ်ပါသည်။ ယေဘုယျအားဖြင့် ခရီးသွားလုပ်ငန်းဟူသည် အပန်းဖြေခရီးသွားခြင်း၊ အပျော်ခရီးထွက်ခြင်း(သို့မဟုတ်) စီးပွားရေးလုပ်ငန်းဆောင်တာများအတွက် သွားလာခြင်းများကို ဝန်ဆောင်မှုပေးနေသောလုပ်ငန်း သက်သက်သာသာဖြစ်သည်ဟု မှတ်ယူကြပေသည်။ သို့ရာတွင် ခရီးသွားလုပ်ငန်းသည် ခရီးသွားသက်သက်နှင့် သာသက်ဆိုင်သောလုပ်ငန်းမျိုး မဟုတ်ကြောင်းနှင့် ၎င်း၏ နောက်ကွယ်တွင်ရှိနေသောအနှစ်သာရများကို ကုလသမဂ္ဂခရီးသွားလုပ်ငန်းအဖွဲ့ကြီးမှ နှစ်စဉ်၊ နှစ်တိုင်းဖော်ထုတ်ပြပြီး ကမ္ဘာ့ခရီးသွားလုပ်ငန်းနေ့ကို ကျင်းပပြုလုပ်လာခဲ့သည်မှာ ယခုအခါတွင် (၄၅) ကြိမ်မြောက် ရှိလာခဲ့ပြီဖြစ်ပါသည်။

ယဉ်ကျေးမှုများအကြား ဆက်သွယ်ပေးသည့်ပေါင်းကူးတံတားအဖြစ် အမွှမ်းတင်ကာ ချီးကျူးခံရလေ့ရှိသော ခရီးသွားလုပ်ငန်းကို ကမ္ဘာ့နိုင်ငံများအတွက် ချစ်ကြည်ငြိမ်းချမ်းရေးနှင့် အပြန်အလှန်နားလည်မှုမြှင့်တင်ရန် အစွမ်းထက်သည့် ကိရိယာတစ်ခုအဖြစ် ကာလရှည်ကြာကပင် အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်။ သဘောထားကွဲလွဲမှုများ၊ ပဋိပက္ခများ၊ လူမှုရေးနှင့် နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာတင်းမာမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်လျက်ရှိသော ယနေ့ကမ္ဘာကြီးတွင် ခရီးသွားလုပ်ငန်းသည် တွေ့ဆုံဆွေးနွေးရေး၊ ဆက်ဆံရေးထူထောင်ရေးနှင့် ပိုမိုငြိမ်းချမ်းသော ကမ္ဘာ့အသိုက်အဝန်းတည်ထောင်ရေးတို့အတွက် တစ်မူထူးခြားစွာ ဆက်သွယ်ပေးနိုင်သော လမ်းကြောင်းတစ်ခုဟု ဆိုပါကမှားမည်မဟုတ်ချေ။ သို့ရာတွင် စီးပွားရေး၊ လူမှုရေး၊ ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ပထဝီဝင်နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာအခြေအနေများ စသည့်လက်ရှိဖြစ်ပေါ်နေသော ကမ္ဘာ့အခင်းအကျင်းများက ခရီးသွားလုပ်ငန်းဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးနှင့် ငြိမ်းချမ်းရေးတို့အပေါ် ကြီးမားစွာသက်ရောက်မှုရှိနေကြောင်း သတိပြုရမည်ဖြစ်သည်။

၂၀၂၄ ခုနှစ် စက်တင်ဘာ ၂၆ ရက်သည် (၁၃)ကြိမ်မြောက် ကမ္ဘာ့ပတ်ဝန်းကျင်ကျန်းမာရေးနေ့ဖြစ်သည်။ ယခုနှစ် ကမ္ဘာ့ပတ်ဝန်းကျင်ကျန်းမာရေးနေ့၏ ဆောင်ပုဒ်မှာ “ပတ်ဝန်းကျင်ကျန်းမာရေး- သဘာဝဘေးအန္တရာယ်လျှော့ချရေး၊ ရာသီဥတုပြောင်းလဲမှုလျော့ပါးရေးနှင့် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင်ဖန်တီးရေး- Environmental Health: Creating Resilient Communities through Disaster Risk Reduction and Climate Change Mitigation and Adaptation” ဖြစ်သည်။

အင်္ဂလိပ်အစိုးရသည် မြန်မာနိုင်ငံတွင် သန်းခေါင်စာရင်းကောက်ယူခြင်းလုပ်ငန်းကို ၁၈၇၂ ခုနှစ်မှစတင်၍ ကောက်ယူခဲ့ပြီး ၁၀ နှစ်တစ်ကြိမ် ပုံမှန်ကောက်ယူခဲ့ပါသည်။ မှတ်တမ်းများအရ ၁၈၇၂ ခုနှစ်တွင် အောက်မြန်မာပြည် လူဦးရေ ၂ ဒသမ ၇၅ သန်း၊ ၁၈၈၁ ခုနှစ်တွင် ၃ ဒသမ ၇၄ သန်း ကောက်ယူရရှိခဲ့ပြီး ၁၈၉၁ ခုနှစ်မှစ၍ မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံးအတိုင်းအတာဖြင့် ကောက်ယူခဲ့ရာ ၁၈၉၁ ခုနှစ်တွင် ၇ ဒသမ ၇၃ သန်း၊ ၁၉၀၁ ခုနှစ်တွင် ၁၀ ဒသမ ၅ သန်း၊ ၁၉၁၁ ခုနှစ်တွင် ၁၂ ဒသမ ၁၁ သန်း၊ ၁၉၂၁ ခုနှစ်တွင် ၁၃ ဒသမ ၂၁ သန်း၊ ၁၉၃၁ ခုနှစ်တွင် ၁၄ ဒသမ ၆၇ သန်း၊ ၁၉၄၁ ခုနှစ် တွင် ၁၆ ဒသမ ၈၂ သန်း ကောက်ယူရရှိခဲ့ပါသည်။

မြစ်ချောင်းဖျား တောင်တန်းများဆီတွင် မိုးတိမ်များမှောင်မည်း ညို့မှိုင်းလာပါက သိပ်မကြာမီတွင် မြစ်ရေချောင်းရေများ တရိပ်ရိပ်တက်လာတော့မည့် လက္ခဏာဖြစ်သည်ဟု အဆိုရှိပါသည်။