တောင်တွင်းက အမှောင်ခွင်းသမား အမျိုးသားစာပေတစ်သက်တာဆုရှင် ဆရာကြီး ဦးအောင်သင်း

အမျိုးသားစာပေတစ်သက်တာဆုရ ဆရာကြီး  ဦးအောင်သင်းအကြောင်း ရေးသားမည်ကြံရွယ်  မိစဉ်မှာပင် “ဟေ့ကောင်လေးတွေ ကောင်မလေးတွေ ငါပြောမယ်ကွ...” ဟူသည့် ဆရာကြီးလေသံကို နားထဲဝှေ့ဝှေ့ကြား ယောင်မိသည်။ အင်္ကျီလက်ကို ပင့်ကာပင့်ကာ လက်သီးလက်မောင်းတန်းလျက် မာန်ပါပါဟောပြောတတ် သည့်ဟန်ပန်ကိုလည်း အာရုံထဲမြင်ယောင်လာသည်။ မျိုးဆက်သစ်လူငယ်များအတွက် စိတ်ဓာတ်ခွန်အားနှင့်  နှလုံးသား အာဟာရ ဆေးတိုက်ကျွေးခဲ့သူဆရာကြီးအကြောင်း ရေးသားရသည့်အတွက်လည်းဝမ်းမြောက်ကြည်နူးရပါသည်။

စာပေလူကြမ်းမင်းသား၊ စာပေရမ်ဘို

ဆရာကြီးဦးအောင်သင်းဟု ဆိုလိုက်လျှင် နိုင်ငံနှင့်လူမျိုး အညွှန့်မညှိုးစေရန်၊ ဖွံ့ဖြိုးစေရန် ပခုံးစွမ်းအားမြှင့်တင်ပေးခဲ့သူ၊ ဦးနှောက်ကို ခါးတောင်းကျိုက်ဖို့ တွန်းတွန်းတိုက်တိုက် လှုံ့ဆော်ခဲ့သူအဖြစ် မြင်ယောင်ကြားယောင်ကြမည်ဟု ယူဆမိပါသည်။ မြန်မာစာလောက တိုးတက်ရေးဟူသည့် စေတနာရှေ့သွားဖြင့် ဝေဖန် ရေးစာပေများ ရေးသားခဲ့သည့်ကာလအတွင်း စာပေလူကြမ်းမင်းသား၊ စာပေရမ်ဘိုဟူသည့် ဘွဲ့တံဆိပ်များ ခတ်နှိပ်ခံခဲ့ရသည်။ မျိုးဆက်သစ် တို့ တိုးတက်ရစ်ဖို့၊ ကိုယ်ကျင့်နဲ့ပညာပေးသူနှင့်ယူသူ၊ မျိုးဆက်သစ်အတွက် ပိဋကတ်နှင့် ဂန္တဝင်မိတ်ဆက် စသည့်ဆောင်းပါးများ၊ စာအုပ်များ၊ ဟောပြောပွဲ တိပ်ခွေများမှတစ်ဆင့် အသိအမြင်တံခါးပွင့်သွား သူ စာပေပရိသတ်များကမူ တောင်တွင်းကြီးဇာတိ ဆရာကြီးကို ကျမ်းတစ်ဆူ၊ လူတစ်ယောက်အဖြစ် တင်စားခဲ့ကြသည်။

စာရေးသူအဖို့ ထိုသို့သော တိုင်းသိပြည်သိ ဆရာကြီးနှင့် ဆုံစည်းခွင့်ရခဲ့သည်မှာ တစ်ခုသော စာပေဟောပြောပွဲတွင် ဖြစ်သည်။ ထိုစာပေဟောပြောပွဲကား နေပြည်တော် တပ်ကုန်းမြို့၏ နှစ်စဉ်မပြတ် ကျင်းပမြဲဖြစ်သော နတ်တော်လဆန်း ၁ ရက်နေ့ (စာဆိုတော်နေ့) အထိမ်းအမှတ်ပွဲ ဖြစ်ပါသည်။ အဆိုပါနှစ်တွင် တပ်ကုန်းမြို့ သာသနာ့ဗိမာန်အတွင်း ဆရာကြီးနှင့်အတူဆရာ မလေးသူစံ၊ ဆရာမြေလတ်မောင်မြင့်သူတို့ပါဝင် ဟောပြောခဲ့သည့် ၁၉၉၄ခုနှစ် ဟောပြောပွဲ ဖြစ်ကြောင်းမှတ်မိနေသည်။ စာရေးသူအဖို့ နယ်ခံစာပေမိသားစုပီပီ ဆရာကြီး၏ဝေယျာဝစ္စ တချို့ကို ဆောင်ရွက်ပေး ရသည်။ ဟောပြောပွဲညတွင် အစီအစဉ်အရ ဆရာမလေးသူစံ ၊ ဆရာ မြေလတ်မောင်မြင့်သူတို့ဟောပြောပြီးမှ ဆရာကြီးက နောက်ဆုံးပိတ်ဟောပြောရမည်ဖြစ်ရာ အလှည့်ရောက်ခါနီးမှ လာခေါ်ဖို့မှာကြားပြီး သာသနာ့ဗိမာန်ဝင်းအတွင်းရှိ နားနေဆောင် အခန်းမှာပင် အနားယူနေသည်။ ဆရာမြေလတ် မောင်မြင့်သူ၏ ဟောပြောမှု နိဂုံးချုပ်အစတွင် စာရေးသူက ဆရာကြီးကို နားနေဆောင်အတွင်းမှဟောပြောမည့်ခန်းမထဲသို့ ဖေးမခေါ်ဆောင် လာရာ “ကောင်လေး အခမ်းအနားမှူး ကိုကြိုပြောထားကွ. ငါ့ကိုစင်ပေါ်ဖိတ်ခေါ်တဲ့အခါ ဘဘဦးအောင်သင်း၊ ဆရာကြီး ဦးအောင်သင်းလို့ မခေါ်စေနဲ့ကွ... ငါအောင်သင်း တစ်ပြားသားမှ မလျှော့နိုင်ဘူး” ဟူ၍ ရယ်သံစွက်ပြီး တကူးတကမှာပါသည်။

ဆရာကြီး ကြိုတင်မှာသည့်အတိုင်း အခမ်းအနားမှူးကို တီးတိုးပြောကြားရာ “စာပေရေးရာ များပြောပေးပါရန် ဆရာအောင်သင်းကို ဖိတ်ခေါ် အပ်ပါတယ်” ဟူသည့်အတွက် ဆရာကြီး ကျေနပ်စွာ ပြုံးနေသည်ကို ယခုထိမြင်ယောင်မိပါသေးသည်။

ထိုစဉ်က စာရေးသူအဖို့ မှတ်မှတ်ထင်ထင်ရှိ နေခဲ့သည့်အချက်မှာ ဆရာ့လေသံနှင့် ဆရာ့မာန်ပင် ဖြစ်သည်။ ၆၇ နှစ်အရွယ်ရှိနေပြီဖြစ်သည့် ဆရာကြီးအနေဖြင့် သွက်သွက်လက်လက် ချက်ချက်ချာချာ မဟုတ်တော့။ ဟောပြောပွဲပေါင်း များစွာတွင်ဟောပြောခဲ့ဖူးသလို ဟောပြောစင်ကို မာန်ပါပါ ထုထုပြီးပြောနိုင်သည့်အရွယ်မဟုတ်တော့။ ကြိုတင် စီစဉ်ပေးထား သည့်ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း ခါးကိုရှေ့သို့ ကိုင်းကာကိုင်းကာ ပြောနေသည့်ကာလ ဖြစ်ငြား အရှိန်လေးရလာ သည်နှင့်အမျှ မျက်မှန်လေးပင့်တင်လိုက်၊ အလက်မောင်းပင့်တင်လိုက်နှင့် အရိုးအကြာတဲ့ အတိုင်းသားတွေ့မြင်နေရသည့် လက်ရုံးကို ဆန့်တန်းကာ မာန်နှင့်ဌာန်နှင့် ဟောပြောနေဆဲပင်။

ဝမ်းမြောက်ဖွယ် ကြားသိခဲ့ရ

ထိုနေ့ရက်များမှ ပြန်လည်တွက်ဆလျှင် ၁၃ နှစ်အကြာ စာရေးသူ စာပေဗိမာန်တွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသည့်အခိုက် ၂၀၁၂ ခုနှစ်အတွက် အမျိုးသားစာပေတစ်သက်တာဆု၊ အမျိုးသား စာပေဆုနှင့် စာပေဗိမာန်စာမူဆု ချီးမြှင့်သည့်အခါ နေဆဲပင်။ ဆရာမကြီး ဒေါ်ခင်ဆွေဦး၊ ဆရာကြီးသိပ္ပံမှူးတင်တို့နှင့်အတူ ဆရာကြီး ဦးအောင်သင်း ပအမျိုးသားစာ ပေတစ်သက်တာဆု ဆွတ်ခူးရရှိသည့်သတင်းကို ဝမ်းမြောက်ဖွယ်ကြားသိခဲ့ ရသည်။

ဆရာကြီးက “ကျွန်တော်ကျောင်းဆရာဘဝ ကနေ မတော်တဆ စာရေးဆရာဖြစ်လာတဲ့သူပါ” ဟု အခါအားလျော်စွာ ဆိုဖူးသည်။ ဪ... “မတော် တဆ စာရေးဆရာဖြစ်လာခဲ့သူလို့ ဆိုခဲ့တဲ့ဆရာကြီး ခုတော့ အမျိုးသားစာပေ တစ်သက်တာဆုကြီးကို ထိုက်ထိုက်တန်တန် ချီးမြှင့်ခံရပါပကော” ဟု ကြည် နူးပီတိဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဆရာကြီး၏ မတော် တဆသည်ပင် နိုင်ငံ၏ မျိုးဆက်သစ်များအတွက် ကြီးမားသည့် ဉာဏစွမ်းအားအမွေကို ရရှိနိုင်ခဲ့ရာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ စာရေးဆရာဖြစ်လာခဲ့ပါမူဟူသည့် အတွေးတစ်စ ပေါ်လာခဲ့ဖူးသည်။

အဖိုးထိုက်တန်သည့် မတော်တဆ

မတော်တဆဟုဆိုရာတွင်တက္ကသိုလ်ဆရာဘဝက မြန်မာစာပေသဘောတရား၊ မြန်မာစာပေ ဝေဖန်ရေး လေ့လာဆန်းစစ် ချက်များကိုသင်ကြားပို့ချရာမှ ဝါသနာပါရာ စာအုပ်စာစောင်များတွင် ဆွေးနွေး တင်ပြုဖြစ်ရင်း စာပေနယ်သို့ရောက် ရှိလာခဲ့သည်ဟု ဆိုလိုဟန်ရှိပါသည်။ ဆရာ့အဖို့မတော်တဆဟုဆိုး နိုင်ငံအတွက် အသိပညာအမွေများစွာ ရလိုက်သည့် အတွက် အဖိုးထိုက်တန်သည့် မတော်တဆဟုလည်း ယူဆမိသည်။

စာရေးသူတို့ လူငယ်ဘဝတွင် ဆရာကြီး၏ စာအုပ်အချို့နှင့် ထိတွေ့ခွင့်ရခဲ့သည်။ အမွေ၊အောင်သင်း အတွေးစကား၊ ကိုယ်ကျင့်နှင့်ပညာ၊ မျိုးဆက်သစ်တို့တိုးတက်ရစ်ဖို့ စသည်....။ စာရေးသူ အဖို့ ဆွဲခန့်ကျောင်းဆရာ၊ ကျူရှင်ဆရာအဖြစ် ဘဝဖြတ်သန်းရာတွင်လည်း ဆရာကြီး၏ စာအုပ်စာပေများက ပညာဝမ်းစာဖြစ်ခဲ့သည်။ နည်းမှီးပို့ချ စရာဖြစ်ခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် ပညာသင်ယူမှုနှင့် သက်ဆိုင်သည့် အတွေးအမြင်များကို ပြောဆိုရာတွင် “ပညာဆိုတာ အကြောင်းတရားကို ရှာဖွေခြင်း” ဟူသည့်အချက်မှာ များစွာတာသွား ကျယ်ပြန့် လှကြောင်း ကိုယ်တွေ့အသိ ရရှိခဲ့သည်။ ဆရာဟူသည် ၀မ်းဆွဲသည်နှင့်တူအပ်ကြောင်း၊ မိခင်ဝမ်းထဲရှိ သန္ဓေသားရော မိခင်ပါ အန္တရာယ်ကင်းစွာ ချောချော မောမော အပြင်ရောက်အောင် ကူညီပေးသကဲ့သို့ ဆရာကောင်းဟူသည် တပည့်၏ဉာဏ်ကို နိုးလာအောင်နှိုးပေးရကြောင်း” မှတ်သားခဲ့ရသည်။ စာတစ်ပုဒ်၊ စာတစ်အုပ်ဖတ်မိလျှင်လည်း ဆရာကြီး၏ “ဝတ္ထုရေးရာ ဆောင်းပါးများ” စာအုပ်ကျေးဇူးကြောင့်ပင် အရသာခံဖတ်ရမည့်စာ၊ ဖတ်ပြီး တစိမ့်စိမ့် တွေးယူရမည့်စာ၊ ရည်ရွယ်ချက်ကို ဆွဲထုတ်မှတ်သားရမည့်စာစသည်ဖြင့် မိမိအတွက် အကျိုးရှိစေမည့် အကြောင်းခြင်းရာများကို ရွေးထုတ်မှတ်သားကျင့်ကို ရရှိခဲ့ပြန်သည်။

ထိုသို့သော အတွေးအမြင်များစွာကို ရေးသား မျှဝေခဲ့သူ ဆရာကြီး စာပေလောကသို့ရောက်ရှိ လာပုံမှာ စိတ်ဝင်စားဖွယ် ကောင်းလှသည်။ ပွဲဦးထွက်စာပေဆောင်းပါးမှာ “သရက်ထောင် ဖောက်ခဲ့စဉ်က” ဟူသည့် ကိုယ်တွေ့ဖြစ်ရပ်နှင့် စတင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် “ကံ့ကော်မြိုင်စာတမ်း”

တွင် စာတမ်းငယ်သုံးစောင်ရေးသားပြီးနောက်မည်သည့်စာမျှ ဆက်မရေးဖြစ်တော့ဘဲ ၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်နောက်ပိုင်း ရောက်မှသာ ရှုမဝအယ်ဒီတာ (ဆရာ မောင်မြင့်မြတ်)နှင့်ဆုံမိပြီး ကာရန်မဲ့ကဗျာ ဆရာကြီးကများအကြောင်း ဆွေးနွေးမိရာမှ “မြန်မာဘာသာ စကားနှင့် ကာရန်မဲ့ကဗျာ” ဟူသော ဆောင်းပါးကို ပြန်လည်ရေးသားဖြစ်ခဲ့သည်။

ကာရန်ပါမှ ကဗျာ၊ ကာရန်မပါသော်လည်း အတွေးလှလှ၊ ဝေါဟာရကောင်းကောင်းရေးလျှင် ကဗျာဟု ယူဆဝိဝါဒကွဲလွဲ “စကား၏သဘာဝကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားအပ်ကြောင်း၊ အသံနိမ့်၊ မြင့် တက်၊ ကျရှိသော စကားလုံး တို့ကို အခြေခံသည့် ဘာသာစကားဖြစ်ခြင်းကြောင့် အသံရှာရာတွင်လည်းကောင်း၊ သံစဉ်ညှိရာတွင်လည်းကောင်း၊ ကာရန်ထပ်ရာတွင် လည်းကောင်း မြန်မာဘာသာစကားသည် အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကား မျိုးထက် ပို၍ပျော့ပျောင်း ကြောင်း၊ ဘာသာစကား ၏ပျော့ပျောင်းမှုကြောင့် ကာရန်ငြိသံကို အသုံးများ လှကြောင်း၊ ကဗျာရေးသူတို့သည် ကဗျာရေးရာ တွင် ဖတ်ရန်သက်သက်ကိုသာ ရည်ရွယ်သလား၊ ရွတ်ရန်ကိုပါ ရည်ရွယ်သလား၊ ပြည်သူတို့က ဖတ်ရုံသာအလိုရှိသလား၊ ရွတ်ရန်ကိုပါ အလိုရှိသလား ဟူသည့် မေးခွန်းပေါ်လာကြောင်း” ရေးသားခဲ့ရာ ကဗျာစာပေလောကတွင် များစွာလှုပ်ခတ်သွားခဲ့ သည်။

ပဋိပက္ခဝိဝါဒစာပေများဖြင့် စာပေလောကတွင်ထင်ရှား

“သိန်းဖေမြင့်သည် ပစ္စည်းမဲ့တို့၏ဘက်တော် သားရှေ့ နေကောင်းကြီးနှင့်တူ၍ သော်တာဆွေ သည် သက်သေကောင်းကြီးနှင့်တူပါသည်”ဟူသောဆရာကြီးမောင်စွမ်းရည်၏ “ဒီနေ့ကဗျာ ပြဿနာ” စာတမ်းနှင့်ပတ်သက်၍ “မောင်စွမ်းရည်၏ စာတမ်းမှာ သုတေသနစာတမ်းမဟုတ်ပါ။ မကြိုက် သည်ကို ရှုတ်ချခြင်း၊ ကြိုက်သည်ကို မြှောက်ပင့် ခြင်းတို့ဖြင့် သူ့အဆိုကို ကြားနာသူက လက်ခံလာအောင် သိမ်းသွင်းဟောပြောသော သာမန် အရပ်စာတမ်းမျှ သာဖြစ်ကြောင်းဟူ၍ ကလောင် စွမ်းပြခဲ့သည့် “အညာစာတမ်းတစ်စောင်ကို သုံးသပ်ခြင်း” ဆောင်းပါးများဆက် တိုက်ပေါ်ထွက် လာခဲ့ပြီး ပဋိပက္ခဝိဝါဒစာပေများဖြင့် စာပေလောကတွင် ထင်ရှားလာခဲ့သည်။ အဆိုပါ ဆောင်းပါးများမှစတင်ကာစာပေဆောင်းပါးရေးသူ ဖြစ်လာပြီး နောက်ပိုင်းတွင် သဘင်မဂ္ဂဇင်းတွင် ရေးသားသည့် အကြိုက်ဆုံးဝတ္ထုတိုဆောင်းပါးများ၊ ရှုမဝမဂ္ဂဇင်းတွင် ရေးသားသည့်ဝတ္ထုရေးရာဆောင်းပါးများကြောင့် “စာပေလူကြမ်းမင်းသား” အဖြစ် ပိုမိုထင်ရှား လာခဲ့တော့သည်။ ဆရာကြီး  ကိုယ်တိုင်ကမူ “ပဋိပက္ခဖြစ်ရတဲ့ကိစ္စတွေဟာ သဘောတရား အယူအဆ ငြင်းခုံကြတာမျိုးတွေ သာလျှင်ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်စာပေ အားလုံးကို ပြန်ပြီးစစ်ဆေးကြည့်မယ်ဆိုရင် စာပေတိုးတက်ဖို့၊လောကကိုအကျိုးပြုတဲ့စာပေ ထွန်းကားဖို့သာလျှင် စေတနာထား ပြီးရေးတယ်လို့ ပြောဝံ့ပါတယ်” ဟုဆိုခဲ့သည်။ ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်းပင် စာပေဝေဖန် ရေးဆောင်းပါးများကြောင့် လူကြမ်းအသွင်ဖြစ်သော်ငြား စာပေလောက၊ အနုပညာလောကအတွက် တန်ဖိုးရှိသောအသိအမြင်များ မျှဝေခြင်းကြောင့်လည်း စာဖတ်ပရိ သတ်များ၏ နှစ်သက်အားပေးမှုကိုခံရသည့် မင်းသားဖြစ်သွားခဲ့သည်ဟု ယူဆမိသည်။

ဆရာကြီးဦးအောင်သင်း အခါအားလျော်စွာ  ဟောပြောရေးသားလေ့ရှိသည့် စကားတစ်ခွန်း ရှိပါသည်။ “ကလေးတွေကိုလူရာသွင်းမှ ကလေး တွေလူရာဝင်လာမည်၊ လူရာဝင်သောကလေး ဖြစ်ပါမှ လူရာဝင်သောလူကြီး တွေဖြစ်လာမည်”ဟူ၍ဖြစ်သည်။ လူရာဝင်သောကလေး များဖြစ်ရန် လိုအပ်သောဝန်းကျင်တံခါးများ ဖွင့်ထားဖို့လိုပေမည်။ အဆိုပါတံခါးများအနက် အစဉ်ဖွင့်လှစ်အပ်သော တံခါးတစ်ချပ်ဖြစ်သည့် ကျောင်းစာကြည့်တိုက်အကြောင်းကို “စာရိတ္တမာန” စာအုပ်ပါ “ကျောင်းတော်အင်္ဂါ” ဟူသော ဆောင်းပါးတွင် ရေးသားခဲ့သည်။

လှေကားတက်တတ်အောင် ထူထောင်

“ကျွန်တော်တို့ တန်းမြင့်ကျောင်းတွေမှာကျောင်းစာကြည့်တိုက်မရှိတတ်သည်မှာ အင်္ဂါတစ်ခု  လျော့နေသလိုခံစားမိသည်။ ကျောင်းစာကြည့်တိုက်မရှိမဟုတ်၊ ရှိပါ၏။ သို့သော်လည်း စာကြည့်တိုက်ဟု မဆိုသာ။ စာအုပ်ဗီရိုဟုသာ ဆိုသင့်ပါသည်” ဟုရင်နာစကားဆိုခဲ့သည်။ “စာဖတ်တတ်ပါလျက် စာမဖတ်လျှင် လှေကားရှိနေပါလျက် မတက်သူဖြစ်သည်။ လူတစ်ယောက်ချင်းတက်မှ တိုင်းပြည် ( တစ်ခုလုံး တက်လာပါမည်။ လှေကားတရမ်းရမ်းနှင့်  လမ်းသလားနေဖို့ လှေကားဆင်ထားခြင်းမဟုတ်၊ ကလေးတွေကို စာဖတ်ခန်းလုပ်ပေးခြင်း အားဖြင့် လှေကားတက်တတ်အောင် ထူထောင်ပေးရပါလိမ့်မည်” ဟု ယတိပြတ်ဆိုခဲ့ပေသည်။

ဆရာကြီးကိုယ်တိုင် ငယ်စဉ်ဘဝက ကျောင်းစာကြည့်တိုက်၊ ရပ်ကျေးစာကြည့်တိုက်များမှ တစ်ဆင့် ဘဝအခြေမြင့်မားခဲ့သည်ကို ကိုယ်တွေ့ နှိုင်းညှိကာ အနာဂတ်ကို ပုံဖော်ပြုပြင် ပြောင်းလဲ လိုစိတ်ပြင်းပြခဲ့ဟန်တူသည်။ ထိုသို့သော ဆရာကြီး ၏စာပေစွမ်းအားများကြောင့်ပင် ကျောင်းစာကြည့် တိုက်ဖွံ့ဖြိုးရေးလုပ်ငန်းများ တိုးတက်လာခဲ့ကြောင်း ကြားသိခဲ့ရသည်။

ဆရာလက်စွဲအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့ရ

ဆရာကြီး၏ကလောင်သက်တမ်းတစ်လျှောက် ရေးသားပြုစုထုတ်ဝေခဲ့သည့် စာအုပ်များစွာတွင် “ကိုယ်တွေ့စာစီစာကုံး” သည်လည်း အပါအဝင် ဖြစ်သည်။ စာအုပ်များစွာအနက် အဆိုပါစာအုပ်ကို ထုတ်နုတ်တင်ပြရခြင်းမှာ အကြောင်းထင်ရှား ရှိပါသည်။ စာရေးသူအဖို့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဘဝဖြင့် ဆွဲခန့်ဆရာတာဝန်ထမ်းရွက်စဉ်အတွင်း မြန်မာစာသင်ကြား ပို့ချရာတွင် ဆရာကြီး၏ ကိုယ်တွေ့စာစီစာကုံးစာအုပ်ကို ဆရာလက်စွဲအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့ရ ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။

ဆရာကြီး၏အာဘော်အတိုင်းပင် စာစီစာကုံး ဟူသည် အခြေခံအားဖြင့် ကျောင်းသား ကျောင်းသူ တို့၏ အတွေ့အကြုံနှင့် အတွေးအကြံကို စမ်းသပ်စစ်ဆေးခြင်းဖြစ်ရာ အများအားဖြင့် အလွတ်ကျက်  မှတ်ဖြေဆိုလိုသည့် အလယ်တန်း၊ အထက်တန်းကျောင်းသားကျောင်းသူများ၏ ပင်ကိုဉာဏ်နိုးထအောင်နှိုးဆွကာ ကိုယ်တွေ့အတွေ့အကြုံနှင့် ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင် သုံးသပ်ဆုံးဖြတ်နိုင်စွမ်း  အတွေးအကြံဖြင့် စာစီစာကုံးတစ်ပုဒ်ရေးသားနိုင်စေရန် လမ်းညွှန်နိုင် သည့်နည်းနာများစွာ ရရှိခဲ့သည်။

အလေ့အကျင့်မျိုးစေ့ချပေး

ဆရာကြီး၏အဆိုပါစာအုပ်သည် အဆင်သင့် ရေးသားပြီးဖြစ်သည့် စာစီစာကုံးများကို စုစည်း ထားခြင်းမဟုတ်၊ စာစီစာကုံးတစ်ပုဒ်ရေးသားမည်ကြံလျှင် မည်သည့်အကြောင်းကို မည်သို့ချဉ်းကပ် ရှုမြင်၊ တင်ပြ၊ သုံးသပ်ခြင်းဟူသည့် အချက်ကို ဦးစွာသတိပြုစီစဉ်နိုင်ရန် အလေ့အကျင့်မျိုးစေ့ ချပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကျောင်းသားကျောင်းသူများ၏ ပင်ကိုဉာဏ် အလျောက် ဗဟုသုတ၊ ဆင်ခြင်တုံ တရားနှင့်သုံးသပ်မှုအပေါ် တစ်ဖက်သားနားလည်အောင်၊ နားဝင်အောင် ပြောတတ်ရေးတတ်စေရန် ပျိုးထောင်ပေးခြင်းဖြင့် ဝန်းကျင်အပေါ် “စွင့်အပ် သောနား၊ နိုးကြားသောမျက်စိ၊ သတိရှိသောစိတ် အစဉ်” ကို လေ့ကျင့်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။

ဆရာကြီး၏ စာပေဟောပြောပွဲများ၊ ဟောပြောပွဲတိပ်ခွေများကို နားဆင်ကြည့်လျှင် စာပေရေးရာ များနှင့်အတူ အကြောင်းညီညွတ်သည့်သီချင်းများကို သီဆိုပြလေ့ရှိကြောင်း ကြားဖူးကြမည်ထင်ပါ သည်။ သူ့ကျွန်အဖြစ် နွံနစ်ခဲ့ရသည့် မြန်မာပြည်သူ တို့အဖို့ နိုင်ငံချစ်စိတ်၊ မျိုးချစ်စိတ်ထွက်ပေါ်လာစေရန် တေးသီချင်းများကလည်း အထောက်အပံ့တစ်ခု ဖြစ်စေခဲ့ကြောင်း ထိုခေတ်ထိုအခါကာလတွင် ထင်ရှားခဲ့သော တေးသီချင်းများကို မာန်နှင့်ဌာန် နှင့် သီဆိုပြလေ့ရှိသည်။ တေးသီချင်းတွင် ပါဝင်သည့်အကြောင်းအရာ၊ ရည်ရွယ်ချက်များကြောင့် ပင် မြန်မာပြည်သူတို့၏ အသွေးအသား၌ အမျိုး သားရေးနှင့် လွတ်လပ်ရေးစိတ်ဓာတ်များကိန်း

အောင်းနိုးကြားခဲ့ပုံကို အခါအားလျော်စွာ သီဆိုပြ ခဲ့ရာ ဆရာကြီးသည် အရေး၊ အဟောအပြော သာမက သီချင်း၊ ဂီတဘက်တွင်လည်း နှံ့စပ်သူဖြစ်ကြောင်းသိရှိခဲ့ရသည်။

ကိုခက်ဝေ (စာပေဗိမာန်)

(ဆက်လက်ဖော်ပြပါမည်)