မတည်မြဲသောအလှတရား

    v    သည်နေ့မနက်၊  အရုဏ်တက်မှာ
        သီကာသွယ်တန်း၊ စံပယ်ပန်းကုံး
        လှယဉ်ဆုံးကို၊ ယူသုံးလိုကြ
        အလှလည်းဆင်၊ ဘုရားတင်လို့
        လန်းရွှင်စိတ်မှာ၊ ကြည်နူးပါ၏။
    v     နေ့လယ်ရောက်တော့၊ သွေ့ခြောက်စပြု
        ဖြူနုရောင်သွေး၊ ညိုရောင်ပြေးလို့
        လှရေးမကြွယ်၊ ရင်ဝယ်မငြိ
        ကြည်နူးသည့်စိတ်၊ ခုဖြင့်ဆိတ်ပြီ။
    v     နေညိုချိန်ပြောင်း၊ အခါနှောင်းတော့
        ခေါင်းထက်ဆီက၊ စံပယ်လွလည်း
        အလှကွယ်ဘိ၊ သွေ့ခြောက်ရိပြီ 
        သူ၏အသွင်၊ ညှိုးသည့်အင်ကြောင့် 
        ဂုဏ်တင်မဝင့်၊ ကျဆုံးလင့်သော်
        မှန်းချင့်သိရာ၊ အနိစ္စာနှင့် 
        သင်္ခါရ-ဟု၊ ဖြစ်ပျက်စုလျှင်
        ရှုမြင်စေသော၊ သူ့သဘောကို
        စောကြောတတ်စေ၊ ယူတတ်စေတည့်
        ညှိုး‌ခွေခြောက်နွမ်း စံပယ်ပန်း...။ 
        တရားဟူသည် လက်တစ်ကမ်း...။
             ဘိုမျိုး(ရွှေဘို)